Verslag van een dierenarts over haar bezoek aan het asiel van SPCA in Nepal
Door Stephanie Vanhamme
Begin augustus ’17 kwam ik per vliegtuig aan in Kathmandu. Het is even wennen, de chaos, de vieze wegen en de vochtige moesson-hitte. Op dag 2 ontmoette ik de enkele mensen van de dieren-organisatie SPCA Nepal. Dr Umesh Mandal is de dierenarts waarmee ik de twee maanden daarna zal gaan samenwerken.
De start was wat moeizaam. Tijdens het regenseizoen moet er iedere dag geïmproviseerd worden en is alles moeilijk. De meeste wegen zijn niet geasfalteerd en worden modderig door de regen, waardoor het moeilijk is om zwerfhonden naar het asiel te brengen waar ze gesteriliseerd kunnen worden. Daarbij kwam ook dat er tijdens de eerste week dat ik in Nepal was, er erge overstromingen waren in het zuid-oosten van het land, nabij de Indische grens.
De start was wat moeizaam. Tijdens het regenseizoen moet er iedere dag geïmproviseerd worden en is alles moeilijk. De meeste wegen zijn niet geasfalteerd en worden modderig door de regen, waardoor het moeilijk is om zwerfhonden naar het asiel te brengen waar ze gesteriliseerd kunnen worden. Daarbij kwam ook dat er tijdens de eerste week dat ik in Nepal was, er erge overstromingen waren in het zuid-oosten van het land, nabij de Indische grens.
Dr Umesh werd gevraagd om naar de overstroomde gebieden te gaan om hulp te bieden en vroeg of ik mee wilde gaan, hetgeen ik natuurlijk graag wilde doen. Er werden ziekte-uitbraken bij het rundvee gemeld, waarbij er in enkele dagen tijd al veel dieren gestorven waren.
In een bus vol medicijnen, voedsel en kleding (die we van andere humanitaire organisaties hadden gekregen) ging ik met een groep laatstejaars dierenartsstudenten naar de lagergelegen gebieden van Nepal, die het meeste door de overstromingen waren getroffen.
Nog maar net vertrokken uit Kathmandu begonnen de studenten al te dansen en zingen in de bus, anderen hielpen mij om mijn boekje basis-Nepali door te nemen en mijn eerste woordjes in die moeilijke taal bij te brengen. De sfeer was zo tof dat deze zeer lange rit verrassend snel voorbij leek te gaan.
In een bus vol medicijnen, voedsel en kleding (die we van andere humanitaire organisaties hadden gekregen) ging ik met een groep laatstejaars dierenartsstudenten naar de lagergelegen gebieden van Nepal, die het meeste door de overstromingen waren getroffen.
Nog maar net vertrokken uit Kathmandu begonnen de studenten al te dansen en zingen in de bus, anderen hielpen mij om mijn boekje basis-Nepali door te nemen en mijn eerste woordjes in die moeilijke taal bij te brengen. De sfeer was zo tof dat deze zeer lange rit verrassend snel voorbij leek te gaan.
En in wat voor een surrealistische wereld kwam ik terecht, toen ik de bus uitstapje en meteen met beide voeten in een dikke laag modder kwam te staan, omringd door verwoeste rijstvelden.
Nadat wij over de eerste schrik en verbazing waren heen gekomen, pakten we een aantal dozen met medicijnen en instrumenten uit de bus en gingen op zoek de lokale mensen in de zeer kleine afgelegen dorpen.
Nadat wij over de eerste schrik en verbazing waren heen gekomen, pakten we een aantal dozen met medicijnen en instrumenten uit de bus en gingen op zoek de lokale mensen in de zeer kleine afgelegen dorpen.
Sommigen waren samen met hun dieren gevlucht naar een hoger gelegen plateau, waar ze een tentje geïmproviseerd hadden opgezet als slaapplaats. We verzorgden er de koeien, buffels en geiten, die ze nog hadden kunnen meenemen. Velen hadden diarree en waren erg zwak.
De mensen waren ontzettend dankbaar dat wij hun dieren – voor hun letterlijk van levensbelang – hadden kunnen helpen. Gelukkig hebben wij daarbij vele dieren het leven inderdaad kunnen redden.
Ik bedacht mij op dat moment dat ik zelf, gewend aan alle luxe, het wellicht niet zou overleven in dergelijke omstandigheden. We hebben in enkele zeer lange dagen ontzettend veel kunnen doen. Het gaf mij na afloop heel veel voldoening. En het was dan ook een week uit mijn leven dat ik nooit meer zal vergeten!
Ik bedacht mij op dat moment dat ik zelf, gewend aan alle luxe, het wellicht niet zou overleven in dergelijke omstandigheden. We hebben in enkele zeer lange dagen ontzettend veel kunnen doen. Het gaf mij na afloop heel veel voldoening. En het was dan ook een week uit mijn leven dat ik nooit meer zal vergeten!
Hoe moet je naar SPCA Nepal komen en waar verblijf je dan?
Om het kort samen te vatten is Nepal alles wat West-Europa niet is. Ik nam het vliegtuig vanuit Schiphol (de vluchten zijn er vaak goedkoper dan vanuit Brussel) naar Kathmandu.
De eerste maand logeerde ik in het stadje Thamel want er is geen eigen accommodatie bij het asiel van SPCA. Hostels kosten er 5 tot 6 euro per dag en de service was prima. Via facebookgroepen kan je ook makkelijk een appartement vinden om alleen te huren of te delen met iemand. Dat deed ik de 2de maand. Dat kostte me ongeveer 150 euro per maand.
Thamel is het toeristenplekje van Kathmandu, vol outdoorwinkels, hippie-kleding en leuke café's tussen de vele tempels in de kleine straatjes. Hier en daar zijn nog wel wat overblijfselen zichtbaar van de aardbeving in 2015.
De eerste maand logeerde ik in het stadje Thamel want er is geen eigen accommodatie bij het asiel van SPCA. Hostels kosten er 5 tot 6 euro per dag en de service was prima. Via facebookgroepen kan je ook makkelijk een appartement vinden om alleen te huren of te delen met iemand. Dat deed ik de 2de maand. Dat kostte me ongeveer 150 euro per maand.
Thamel is het toeristenplekje van Kathmandu, vol outdoorwinkels, hippie-kleding en leuke café's tussen de vele tempels in de kleine straatjes. Hier en daar zijn nog wel wat overblijfselen zichtbaar van de aardbeving in 2015.
Vanuit Thamel moest ik de bus nemen naar het asiel van SPCA (bushalte: Hattigauda). Je kan niet lezen wat er op de bussen geschreven staat dus je kan kiezen tussen: ‘Hattigauda’ roepen naar elke bus, of iemand vragen dat ze de juiste bus doen stoppen voor jou. Iedere locale bewoner op straat zal je helpen, Nepalezen zijn erg vriendelijk en in Kathmandu praten veel mensen Engels.
Je moet maar niet zo veel schrikken van het drukke verkeer, dat geeft alleen maar stress. Soms zijn de bussen zo vol dat je toch maar alleen de persoon ziet die tegen je aanleunt…. Vanaf de bushalte is het nog 25 min. wandelen naar het asiel. Een andere optie is een fiets kopen/huren. Dan is het wel aan te raden om een stoffen kapje voor je mond en neus te dragen en hou er rekening mee dat iedereen (fiets, motor, auto, bus) door elkaar en aan de linkerkant van de baan rijden.
Je moet maar niet zo veel schrikken van het drukke verkeer, dat geeft alleen maar stress. Soms zijn de bussen zo vol dat je toch maar alleen de persoon ziet die tegen je aanleunt…. Vanaf de bushalte is het nog 25 min. wandelen naar het asiel. Een andere optie is een fiets kopen/huren. Dan is het wel aan te raden om een stoffen kapje voor je mond en neus te dragen en hou er rekening mee dat iedereen (fiets, motor, auto, bus) door elkaar en aan de linkerkant van de baan rijden.
Ontspanning
Na het werk ging ik vaak muurklimmen, maar er zijn vele opties. Aangezien de gemeenschap er zo open is, is het makkelijk om nieuwe mensen te leren kennen en samen met hen activiteiten te doen. Vele westerlingen werken er voor humanitaire organisaties.
Ik bezocht Kathmandu in mijn eentje, maar heb me hier vrijwel nooit alleen gevoeld. Er zijn trailruns op zaterdag en je kan makkelijk de bus nemen naar net buiten Kathmandu om er van de natuur te genieten. Indien je vrijwilligerswerk doet in Nepal is het uiteraard een must om na afloop een trekking te doen in het prachtige Himalaya Gebergte. Veel trekkings kan je alleen doen of met vrienden i.p.v. via een reisbureau, waardoor je veel geld kunt besparen. Voor wie geïnteresseerd is in yoga en/of meditatie zijn er ook talrijke opties.
Ik bezocht Kathmandu in mijn eentje, maar heb me hier vrijwel nooit alleen gevoeld. Er zijn trailruns op zaterdag en je kan makkelijk de bus nemen naar net buiten Kathmandu om er van de natuur te genieten. Indien je vrijwilligerswerk doet in Nepal is het uiteraard een must om na afloop een trekking te doen in het prachtige Himalaya Gebergte. Veel trekkings kan je alleen doen of met vrienden i.p.v. via een reisbureau, waardoor je veel geld kunt besparen. Voor wie geïnteresseerd is in yoga en/of meditatie zijn er ook talrijke opties.
Werken in het asiel
Het werk is niet zo goed georganiseerd/gestructureerd (zoals alles in Nepal), maar er was veel goede wil bij mevr. Malika, de asielhoudster van SPCA en de dierenarts waarmee ik werkte (Dr Umesh).
Vooral door de vele medische verrichtingen als het gevolg van de natuurramp van de afgelopen dagen, waren er bijna geen medicijnen en andere benodigdheden meer in de kleine eigen kliniek van het asiel.
Ik heb dat gemeld bij Hanno Berger van stichting Dierennood, die mij prima had bemiddeld via zijn mooie website www.vetstudents.eu Hij mailde mij terug dat hij er een extra hulpproject op hun website www.dierennood.nl voor wilden gaan opzetten.
Na wat mails over een weer, heeft hij 1.000 euro als extra donatie overgemaakt naar het asiel. Daar konden gelukkig weer nieuwe voorraden mee worden aangekocht.
Vooral door de vele medische verrichtingen als het gevolg van de natuurramp van de afgelopen dagen, waren er bijna geen medicijnen en andere benodigdheden meer in de kleine eigen kliniek van het asiel.
Ik heb dat gemeld bij Hanno Berger van stichting Dierennood, die mij prima had bemiddeld via zijn mooie website www.vetstudents.eu Hij mailde mij terug dat hij er een extra hulpproject op hun website www.dierennood.nl voor wilden gaan opzetten.
Na wat mails over een weer, heeft hij 1.000 euro als extra donatie overgemaakt naar het asiel. Daar konden gelukkig weer nieuwe voorraden mee worden aangekocht.
Ik heb vervolgens de mensen van SPCA ertoe kunnen overhalen om nog meer straathonden te brengen naar het asiel zodat ik nog meer sterilisaties kon gaan uitvoeren. Aan werk ontbreekt het daar niet, overal zie je straathonden! Zwerfkatten zie je veel minder. Ik heb in 2 maanden geen enkele feliene patiënte gehad. Dr Umesh werkt ook nog halve dagen in zijn eigen praktijk en zal je graag meenemen achterop zijn motor om naar de diverse boerderijen te gaan. Hij werkt privé voornamelijk met rundvee. Af en toe wordt er ook met de eigen geïmproviseerde dieren-ambulance van de SPCA een gewonde koe of kalf het asiel binnengebracht. De koeien lopen gewoon los op de drukke straten, dus je kan je voorstellen dat met het chaotisch en druk verkeer er af en toe een dier helaas aangereden wordt...
Er zijn meerdere organisaties die zich inzetten voor straathonden in Nepal. Je bent eigenlijk altijd welkom in Nepal. De KAT (Kathmandu Animal Treatment) Centre is een andere vrij grote organisatie, maar als vrijwilliger mag je er geen sterilisaties doen! Deze worden enkel gedaan door de locale dierenarts die er officieel werkt. Als je nog meer wilt weten of specifieke vragen hebt, kun je via Hanno Berger (www.vetstudents.eu of per mail info@dierenstages.nl) dit aan mij vragen.
Conclusie
In Nepal werken is niet voor iedereen. Je zal je westerse gestructureerde geest, stiptheid en snelheid, moeten kunnen loslaten. Alles duurt veel langer (vooral in het regenseizoen) door de slechte infrastructuur en organisatie. Als je dat aanvaart en gewoon doet wat je kan doen, gaat het prima. Je moet te veel denken, wat je allemaal hàd willen doen, maar gewoon uitgaan van de reële mogelijkheden die er soms wel en soms niet zijn. Alles wat je als dierenarts kan doen, is immers heel nuttig en wordt zeer gewaardeerd. Door de loyale mensen, maar ook door de dieren zelf…. Nepal is een politiek corrupt land, wat je ook merkt aan vele dingen om je heen. Laat je daar echter niet te veel door afleiden. De locale bewoners en de natuur geven dit land echter zo veel schoonheid dat ik persoonlijk de chaos en soms gebrek aan comfort niet zo erg vond. Ook cultureel is dit een zeer boeiende en verrijkende bestemming. Ik vond het mooi om te zien hoe de hindoe en boeddhistische religies er zo vredevol naast elkaar leven. Er zijn zelfs tempels voor beiden tegelijkertijd. Zo kan het dus ook!Er zijn meerdere organisaties die zich inzetten voor straathonden in Nepal. Je bent eigenlijk altijd welkom in Nepal. De KAT (Kathmandu Animal Treatment) Centre is een andere vrij grote organisatie, maar als vrijwilliger mag je er geen sterilisaties doen! Deze worden enkel gedaan door de locale dierenarts die er officieel werkt. Als je nog meer wilt weten of specifieke vragen hebt, kun je via Hanno Berger (www.vetstudents.eu of per mail info@dierenstages.nl) dit aan mij vragen.
